Bir ilk yapmıştım onun için. Her sürprizi alışmış gibi karşılamaya başlamıştı. Eski heyecanı kalmamıştı hiçbir şeyin. Sıradan bir şey haline gelmişti sürprizler, günlük, gelip geçici, sıradan, bayağı…
Bir ilkti yapacağım, gidecektim, bir daha olmamaya karar vermiştim. Son sürprizimi hayatından çıkarak yapacaktım. Onu ona bırakıp, kendi yalnızlığıma gömülecektim, yaptım…
Acı bir yol ayrımı idi benim için, vereceğim en zor kararlardan bir tanesi idi. Vaktiyle cana değiştiğini terk etmek yoluna çıkmamak, kendine bırakmak zor bir karardı, Yapmakla yükümlüydüm, mecbur bırakılmıştım çıktım hayatından…
Kendi yanlışlarımın kurbanıyım farkındayım. Vaktiyle aşk mı dostluk mu ikileminde aşkı seçerek yaptım ilk yanlışımı. Sonrasında tüm uyarılara rağmen aşkta diretmem bir çıkmaza sürüklemem, gelinen nokta. Yersiz bir aşkın kurbanıyım. Aşka heba edilen bir dostluk kadar acıtan bir şey olamaz insanı. Ya karşımda ki onu o çıkmaza sürükleyişim. Neye ne kadar hakkım olduğunu bilmiyorum. “Bir insandan daha vazgeçmek”, ne zor bir seçenek karşımdakine sunduğum. Bu gün acı bir gerçekle yüz yüzeyim, dostluk bitti…
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
