Yol Ayrımı Şiiri - Kağan İşçen

karanlık bir avludur yol ayrımı
çoğul yalnızlıkların iskelesinde
upupzun bir kabustan uyanınca gördüğüm tek gerçektin
göz çukurlarımda can çekişirken imbatlar
yıkımların sancısı önemsiz bir alıntıdır artık
kör karanlığıma alıştım unuttum aydınlığını
iyi değilim içimden geçenlerle yakaladım bakışlarının ayrıntısını
yorumsuz bir an gibi kalakaldım tarihinde güncelliğinin
savruk anlatışlarımda adın öyle bir gizli ki bir bilsen
kendime düşman alışkanlığım seni istemenin çabası sığ koylarında denizlerinin
kuyruklu yalanlarımı unuttum ışıklarına öyle hayal gibi uzak olsa da doğrularım
sana sığsam ben ben değilim
sığmasa da evren güzelliğinin envai çeşit resmine
ne ikiyim ne ikinci kişi
o görünen ben değilim görünenden farklı da olsa ağlayışımın şekli
içsel faturalarımı ödetemem başka çocuklara
paylaşmamak paylaşmaktır elvan elvan olumluluğu
çaktırmadan derbeder kalırım size yalnızlığımın ötesinde
üleşin benden bana arta kalanları
acılarım değil kendimden artakalanlarım sevgilimsin ey aşk
yiyip bitirdiğim yanlarımla kendim diğer sen yatakodası
acılarımla zehirlemem kuşları
ince ince ölürüm hayata yontulmuşluğumla kederli kadersiz
can yeleklerim ayaklar altında tavanı uçmuş öykü vapurumun
istanbul da yüz vermez bu son yolculuğumda hay aksi kalbim
sokaklarımda sakalım uzun çirkin ilk gençliğim gebe ellerime

sayısız bırakılmışlıkların terkisinde
ölüm sensizliğin özetidir ancak sevgilim
ölüm sensizliğin özeti...............................