Yol Arkadaşı… Şiiri - İbrahim Cuma

Hayat nerden başlatır ki bilinmez,
Hangi sancı, hangi huzur, hangi suç?
Bitiş günü başlangıca gelinmez.
O bitişin başlangıcı hangi güç?
Her gönül de işte bu güce muhtaç

Sonsuz güce kulluğumuz aşikâr
Her yolumuz bizim o dosta çıkar
Bize “başka” isnat eden de bıkar
Güç duruma düşüreni takmam ben
Hak yoluna haksızlarla çıkmam ben

Ben eminim yolumuz hep doğruydu.
Amacımız doğruluğa çağrıydı.
Hakka hizmet etmeyen yol eğriydi
Mekânıma hainleri sokmam ben
Kör kuyuya bir meşale yakmam ben

Bu iklimde doğanlar beni anlar
Bu mevsimde yeniden doğar canlar
Gerçi riyakârdır bazı insanlar
Riyakârla aynı safı tutmam ben.
Öyle sahte dostlukları yutmam ben

Bakın hele seçtiğimiz muhtara!
Mühür verdik bastı bize iftira...
Lekesi var mürekkepten de kara,
Bu muhtarla aynı yola çıkmam ben
Istampasına mürekkep dökmem ben

Bir davada birlikte yol almışız.
Biz bu yolda hem ağlayıp gülmüşüz
Dostumuzu öyle candan bilmişiz
Yanlış akan derelerde akmam ben
İşkembeden çıkan söze bakmam ben

Kimi güden olur kimi güdülen,
Kimi üzen, kimi mutlu edilen!
Sorgu sual etmeden hasım bilen
Bilmeyeni husumete sokmam ben
Sorana da anlatmaktan bıkmam ben.

Okuyanlar kapalı bu söz derler.
Belki fazla belki de bu az derler.
Anlayana sivrisinek saz derler.
Anlatanın kusuruna bakmam ben,
Anlamayan meczubu da takmam ben.

Zaman öyle harika bir ilaçtır.
Hastalar ilaca her dem muhtaçtır.
Dostlarım da öksürüyor birkaçtır.
Kuru öksürüğe ilaç vermem ben
Olmayan yaraya merhem sürmem ben

Herkes güvendiği bir taraftadır.
Yanındakilerle aynı saftadır.
Samimiyet testi bize yaftadır.
Yolumdayım yanlış yola sapmam ben
Allah’ımdan başkasına tapmam ben