Yol Arkadaşı Şiiri - Nergiz Garibli

Kader yalnızlığı bir biçimde yok etmekmiş…
Ben yalnızlığı bavulumun en ücra köşesine yerleştirip, tatile koyuldum…
İhtiyatlı yiğidin ağlamazmış gibi, son anda kurtardı beni yalnızlık, mutluluktan…
Mutlu olmak bana göre değil arkadaş…
Tiner kokusu gibi sinmiş odalarıma, yalnızlığımın gözyaşı…
Hayırdan mı, şerden mi?
Yine gevezeliğim üzerimde…
Yazmak, yazmak, bir daha yazmak,
Ancak bu sefer susmak gerek…