Yol Arkadaşı Şiiri - Ayhan Sarıoğlu

Yanı başında biriyle yürümek, saçları simsiyah,
Geceler boyu dağılır yüzüme…
Ömrümde bir iz kalırken zeytin karası akşamlardan
Soluğu soluğumda ve avuçlarımda sıcaklığı,,
Gözlerimiz arasında perdeler yırtıp ayrılırken…

Birini öldürmek fiili sözcüklerle eş anlamlı tutulsa da,
Yargının kitabında.
Ben seni öldüremedim, öldüren, değilim içimde…

Bu şehri ben vurmadım, sokak lâmbalarını kurşunlayan değilim, bir gece vakti.
Yüzümde arsız bir gülümsemeyle,
Çılgınlığımın o deli gömleğini giymedim henüz, sarhoş sayıklamalarımdan,
Fotoğraflar kadar eskimedi yüzün…

Hani sözü namus saymıştık, adını koyduğumuz başlangıçta,
Her gün coşkun serpilse de ömrümüze,
Meydanlara çığlar düşüren o dinç anılardan,
Sıçrayarak gölgeliklerden geçerken kaçamaklarımızın davetkârlığında…

Yoksa dudaklarında dolanan,
Çiğnemeden yuttuğun, o yakalanmaz sözcüklerin girdabına mı yakalandın.
Ve ben karşılığı olmayan hiçbir gidişi gerçek saymadım.
Şimdi sözcük bulamazken hiçliğine,
Bende ki anlam karşılıkları da,

Hangi zaman terlemişti avuçlarımızda mekânların bir adı varmıydı?
Bir de Milas’ın kulakları…
Baş döndürücü girdaplarında aldanışlarının
Delil yetmezliklerine mi sığındın?
Şaşkınlığında kırmızıdan geçerken, radarlara yakalanışın,
Siren yakamaz u eşliğinde…
Dar geçitlerde yaya kalmıştın,
Bakışlarında gözlerinin renginde unuttuğun sırlarla…

Bak! önce kendimle tanıklandırdım, seni
Tırnak aralarında kalmış hücre terimden
Ve şiirler manşet başlığına düşünce
Dudak çizgilerimle dudaklarında mühürlenen…

Sözcükleri tuzak saydın kendine
Kapsamı yoktu zamanlarının o cevapsız aramalar da
Ve fişlendin elbette oynarken ihanetin kara noktasında
Aşkın kendi kuralları içinde duruşsuz kalırken,
Tenin başka bir yangın yerine koşardı…

Beni her gördüğüm cesedi teşhis edecek kadar soğukkanlımı sandın…
Eğer öyle olsaydı,
Aşkın yol haritasını alıp giderken, benden beni çalmazdın
Ayrılıkların kapısını vurup, ardına kadar açık unutarak...
Ve biliyordun ki, açık bırakılan o kapıdan, bir giren olur muhakkak…
Şimdi benim çizdiğim o yoldan rehbersiz gidebilecekmisin?
Bütün denizleri kıyısız bıraktım
Okyanuslara açılan fırtınalarla
Kıyıya vuran dalgalarla hele bir boğuş,
Hangi kaya soluksuz kalır gözenekleriyle,
Kimliksiz aşkları kim üstlenir, zaman yargıcı karsısında…

Düşünmek ve algılamak sözcüğü, eş değerli kılınmamış henüz…
Yol keşfedilmiş damarlarımızda aynı sözcüklerle tarazlanan içimizde.
Yol aldığın o yol haritasının da,
Çok önceden çözülmüştü şifresi, ön sözün başlangıcında,
Bilen? bilirdi, anlayan da benimle gelirdi zaten.
Ve ben yazmamıştım, son sözümü henüz,
O kitapsız ayrılıklara…

Ve seninle başladığım o dudak arası öpüşlerden anlamıştım,
Zamanın hangi öpüşle taçlandırdığını başını,
Adını koyduğumdan beri başlangıcıma.
Aşkın yolu engebeli ve tektir,
Emek ekilerek geçilen yollarda…
Başın omuz başımdan düşmedikçe,
Şimdi o yol haritasıyla
Aşkın henüz çözülmemiş gizlerinden mutluluğa ulaşacağını mı sandın, fikrince

Söylesene kimliksiz bir aşkı kim üstlenir
Bu yok oluş zamanlarında, ağzım açık gözlerim kor yangını
Anlamıyormusun?

Ve tam da muhalefet olan bir çizgide
Yakılmış barikatlardan göğsümüzde karanfillerle geçerken
Olmadı böyle gitmeler, içimizde yalnızlıklar kendini dinler,
Biz buluşturan neydi? Hangi aldanışlarla tükettik,
Yürek, çukurlarında biriktirdiklerimizi? .

Şimdi terin soğurken avuçlarımda
Sana hoşça kal diyemem güle, güle gillerden
Bak katilin bekliyor seni de benimle birlikte bir adım ötede
Namlu ağzı zamanlar doğrulmuş üstümüze
Bu yazmaklı anlarda tetir sözcükler
Unutmak fiilinin kapısını kim sevimli bir şekilde çalabilir ki,
Simdi senin adına yalnızca aşka çıksa da bütün yollar,
Yine de, seni öldüren ben değilim içimde
Sevgili sıra(t) arkadaşım

AYHAN SARIOĞLU / 9 / 4 /2007/