Yol Alırken İçimde Mevsimlerce

İçim mevsim, mevsim
Odam loş, aynada siluetim
Bakıştık, gülüştük birbirimize
Gözlerimden girdim içerime

İhtiraslar, ihanetler, kalleşlikler
Dünyadan, tarihten utanç örnekleri
Yüzyıllardır insanın insana ettikleri
Buzuldan birer sarkıt dikit gibi
Acıyor, üşüyor içimin kuzey kutbu
Görmek, düşünmek ve burada donmak
İstemiyorum, kaçıyorum öte iklimlerime

Ve işte kar yağmış ruhumun tepelerine
Bir köy kokusu, saflığım, eteklerinde
Nisan iniyor yağmur, yağmur derelerime
Çağıl, çağıl çağlayanlar patlıyor hücrelerimde
Hayat veriyor can damarlarıma, nehirlerime
Mayıs yürüyor papatya, papatya yüreğime
Artık aşkım, baharım yemyeşil vadilerimde
Canım feda olasıca sevdalarım, hazlarım
Gonca, gonca açmış gül bahçelerimde

Ve işte yazım, benim alın yazım
Beyazlar giymiş, ıtır kokar kadınım
Beni özlemekte, beni beklemekte
Gönlümün en sıcak memleketlerinde
Köpürüyor deniz uçuşan eteklerinde
Yakarır gibi açmış ellerini gökyüzüne
Döküyor denizi avuçlarından dirseklerine
Yüzüne, dudaklarına ve göğüslerine
Islanmış elbisesi yapışmış tenine
Sarılıyoruz, sevişiyoruz...
Ruhumun en kuytu köşelerinde...

Kalbimin çarpıntısıyla irkiliyorum
Gözlerimden kendime dönüyorum
Böyle yol alırken içimde mevsimlerce
Dışarıda Eylül, hüzünlü bir seremoniyle
Odam loş, baktım aynadaki resmime
Biraz kızarmışım, biraz sararmışım
Eylül bulaşmış ellerime, yüzüme