Yol Şiiri - İbrahim Hasırcı

Her gece bir matemi indirir kucağında
Geçtiğim tüm sokaklar bir hüznü barındırır
Bir sağanaktır dökülür üstüme yalnızlığım
Bir sağanak, öldürdüğüm ah’ları uyandırır

Yitik sevdalarımla geçerim korkulardan
Yol tükenir tükenmez gayesiz yolculuğum
Usulca sıyrılarak bütün ihtiraslardan
Gecenin kollarında bitiversin soluğum

Yıldızlar yumsunlar mecalsiz gözlerini
Kaptırayım gölgemi zifir karanlıkları
Ağlayım da duymasın kimsecikler sesimi
Atayım benliğimi duvarsız zındanlara

Firar etsin parçalasın kafesini yüreğim
Uyuşmuş bedenimde hazin bir sızı kalsın
Hicran bahçelerinde başıboş gezineyim
Hazana dönsün ömrüm ve hazanım da yansın

Toplansın üzerimde bütün yaslı bulutlar
Alemin gözyaşıyla büsbütün ıslanayım
Sele verdiğim dünüm tufanım olan yarın
Kaldırıp ellerimi son bir kez yalvarayım

Bitsin Allah’ım artık bu çileli yolculuk
Artık kör bir çukurda kaskatı uzanayım
Kimsenin bilmediği esrarlı bir diyarda
Rahmetinle ördüğün bir güne uyanayım