Yol Şiiri - Gökhan Turan Mahioğlu

Onu gördüğüm ilk an
Yaprakları dökülmüş ağaca benziyordu sabah
Üstümden hafif hafif, esti ilk önce rüzgar
Ve sonra şiddetlendi, fırtına kopuyor sanki

Işıldıyor, sabah aydınlığında dünya
Onu görmenin mutluluğuyla
Geçiyorum kimsenin aldırış etmediği ağaçlı yoldan
İçimde bir ürperti var, onu gördüğüm zaman

Bekleyiş ebedi değil, bir yerde bitecek elbet
Sabretmek yolu, tahammülün altında yine de sabret
Geçiyorum çiçekleri yeni açmış ağaçlı yoldan
Üstümde ağırdan parmaklıklar
Onu gördüğüm heryer, sanki bir zindan

Üstüme kapaklandı büyük küçük tüm yollar
Tek şeritli hayatımın taa üzerinden
Sağa-sola sapmak yok önümde bir uzun yol
Sana açılan bir dünya benim uzattığım kol

Yolun sonuna geldik işte, gittikçe uzadı rüya.
Ve sana açılmak, başka yollara sapmak gelse içimden
Seninde durduğun bir yer olsa, konuşsak sabahlara dek
Aydınlık olsa heryer, yollar upuzun beraber yürüsek.