Yokuş Yukarı Yalnızlık

Gecenin en dip noktasında sustum,
Sokak lambaları kırık birer anıydı,
Adımlarım yankılandı taşın ruhunda,
Her sessizlik, biraz daha eksiltti beni.

Kaldırımlar bana benziyordu bu gece,
Çatlamış, yorulmuş, yine de direniyordu,
Bir cam gibikırılıyordu gözlerin içimde,
Ver her kırık, yeni bir yangına susuyordu.

Rüzgar bile selam vermiyor artık,
Adını unuttu kalbim, ama sancısını değil,
Zaman, ceplerimde taş gibi birikiyor,
Durduramam, içimde büyüyen bu zehri.

Bir bank bulsam, otursam kendimle,
Konuşsam hiç konuşamadıklarımızı,
Ama sözler çivi gibi, sesin yok, iz yok,
Ve ben hep yokuş yukarı yaşıyorum yalnızlığı.