Yoktur Ölünün Kimliği Şiiri - İlhan İlboğa

Sazın dili yoktur gecenin üçünde
Ağıt söz kesmiştir
Her kimlik yitiminde, bir beden yine feragat etmiştir…

I.

Yoktur hiçbir ölünün kimliği
Suçluyken de, ellerinde terazisi ölçüp biçerken de
Toprak hep aynı kokudadır, yağmur aynı yerden düştükçe
Hangi çiçek bitse de, seçimi değildir
Olmamıştır üstünde yaşarken de

bedeni “düştüğüm yer kabulümdür “ der
Ve ayetlenir. Sözü meclisin burasına kadardır.
Dili tırnak sancılı, annesi konuşulana lalsa da
“Bölünmez hiçbir ayet kendinin bütünlüğünden” der
Olmuş olsa da hain, ki kahpedir kader
Boynu uzun olmadı tarihin, bir köprü gibi
O uzatır, kimliğinin yitimiyle yüzleşmek der.

bulutludur, bilir kendisinden öncekileri
“Her ölüm -devrim olmadıkça- erken ölümdür”, diyenleri
Ve ölümleri;
Sanki toprak yarılmış,
bölünmüşlükleriyle delileri
Ellerinde hançer,
dillerinde ayet küfürleri
Ölüleri ile yeniden savaşır oldu birileri
II.

Yoktur hiçbir ölünün kimliği
Tende sarı, trende buğday yüklü renkleriyle
Göç, kendinden olanın koparılmışlığıdır
Kopmaz hiçbir renk
Mavi denizinden, yeşil dalından…
Toprak kendisine yolcu olana verir rengini
Şahittir ama, mekan kılmadan önce, renklerin cengini

Kazıyarak benzetildiği görülmedi, taşın, ağaca
Siyahın, beyaza…
Renk kör değildir ki duymasın
Duydu bedeni, tenleriyle tek, insanım diyeni!
“fakat öldürmez ten” diyebileni, çıkmadı
Suyun akışını ibret bileni.

Yolcu iken taşımayı bilmeli
Göç, sudan alır rengini
Katıksız, kimliğiyle güzel
Ölmeyi bileni