Yoktun ve Hiç Olmamıştın

İzlerin yokluğunda eridi varlığım,
Su duman duman oldu; eridim.
Ufkum sen oluyorsun
Sen acısındasın zamanın,
Ve ben… eridim.
Katılaşamadan, bir kalıba dökülemeden.
Daha küçük bir çocuktum
Gözlerinde büyüdüm,
Büyümekse ayrılık
Ve ayrılık yaşamaksa her an ölerek…
Öldüm ve dirildim anında
Karlarla yıkadım bahtımın karasını
Canım acıyordu,
Üşüyordu ellerim.
Sen oluyordu, en iyi bildiğim doğrular
Eriyordum.
Üşüyordum, boş kalan kalbimle.
Saçların saçlarıma değmiyordu,
Yalvardım çığlıklar attım,
Yarasalar duydu sustu; kimse duymadı sesimi.
Ben konuşmamıştım, sen duymamıştın
Yoktun ve hiç olmamıştın zaten.

Zaten şiir yazdığım da yalandı
Sen serabımdın benim,
Ben kimdim ve sen kimdin?
Bunca kalabalık hep biz miydik yoksa!
Diyemedim, sustum, boğuldum
Ve geldim ey sevgili şimdi sana!
Dünyaya gittiğim gibi
Çaresiz, korumasız ve çırılçıplak
Ama kirli; ama korumasız; ama pişman…
Hem bedenim hem ruhumla geldim
Gitme bir kez daha
Ve kapama bir daha kapılarını.
Dön bana ve dönme başka bir tarafa
Birsin, bir olalım hiçliğinde varlığın,
Ne olursun lütfet artık.

10 Ocak 2008