Yoktun/sun (!) Şiiri - Huriye Özbey Atlamaz

*Hayırsız’a...

Ah bir bilsen,sen yokken,
Ne yağmurlar yağdı bu şehirde?
Nice çılgın/bıkkın lodoslar esti?
Öyle fırtınalar koptu ki yüreğimde,
Tahmin bile edemezsin.
Ne kadar çok üzüldüm ve,
O kadar çok ağladım ki,anlatamam.
Dev dalgalarla boğuştum sanki...
Yel değirmenleriyle dövüştüm say ki.
Çok ıslandım çok,hem de pek çok üşüdüm.
Parça parça oldum,savruldum da dört bir yana,
Zor duruldum,onca uğraş sonunda.
Seni istedim yanımda,ama sen yoktun.
O güzelim hayallerimi sellere,
Umutlarımı yellere salıverdim de,
Bir bakışınla gülüşün kaldı usumda
Ne yaptıysam silemediğim.
Şehrinin otobüsleri geçti,sağımdan/solumdan.
Ne kadar baksam da öyle arsız/pervasız,
Göremeyince yıkıldım,çaresiz.
Her çalan telefona ben koştum.
Tüm kapıları ben açtım,sen geldin diye...
Ne şiirler yazdım,yırttım sonra da...
Bir 'deneme' saklayıp dedim ah,
Çıkıp gelse de bir okusa...
Türkü bile yaktım desem,şaşırır mısın?
Bir kıtasını mırıldansam,inanır mısın?
‘Benim için yazılmamış şiirlere’
Yanımda ol(a) madığına inatla,
Ayak uydurmaya çalışırken,
-Hem de vargücümle-
Yıllarca çoğalırken,veysi sevgilerde,
Haberin geliverdi,öylesine,aniden.
Hem de n'erden,içer'den(!)
Şaşırdım desem,inanma yalaaan!
Ama yine de delirdim be o an,
Yine de aradım hem korka korka,
O ürkünç ve çıkmaz sokaklardan.
Olmadık adamlara sordum,
Geçtim pis karanlıklarından.
Tanımazdan geldiler,biliyor musun?
'Ya şimdi gelsin,ya da ölsün! '
Dedim Tanrı'ya,ah kaç kez...
Çıkıp gelivermeni bekledim hep,
Çekip gidiverdiğin gibi...
Bir gün yine aniden-öylece-kendiliğinden.
Her yalnız kalışımda,
O güzelim bakışın gelirdi,önce aklıma.
Billur sesin dolardı,sonra da kulaklarıma.
Ah bir bilsen,ah bir bilebilsen!
Beni bir görebilseydin,tam da o zamanlarda.
Öyle bir avazım çıktığı kadar bağırmak,
Adını haykırarak seni çağırmak,
'Neden'diye sormak istedim ki...
'Neden bensiz yaşadın?
Neden sensiz yaşadım,söyle neden?
Ne,duymak istedin sesimi,
Ne de bir yanıt,bir umut vermek...
Yoksa hiç mi O'ralı olma/mıştın?
Kendim mi yarat/mıştım seni acaba?
Öyle için için,öyle yana-kavrula...
Şimdi,artık tam yirmibeş yıl sonra,
Gelirse şayet bir uyarına,
Bakıver istersen bir bu yana!
Yani, hiçbir zaman diyemediğin/gelemediğin,
Yani asla bilemediğim o uzaklardan,
Tabi eğer zahmet olmazsa...
Bak,bu yemyeşil şehirde,
Lodoslar artık ılıcık esmekte...
Bol bereketli yağmurlar yağmakta...
Erguvanlar el sallıyor,sonsuz umutla...
Her sokağında,her bayırında,
Mis kokulu akasyalar göz kırpıyor bana,
Bursa'mın baharlarında...
Utanma,hadi dönüp de bir baksana!
Zengin,dingin ve kutsal yuvamda,
Yasemin,Gül,Leylak kokmakta,
Hem de uzunca bir zamanca...
Dinle bak,sen sen ol sakın ha!
Yolunu şaşırıp da bir daha,
Sakın tarih nakışlı şehrime uğrama!
Çünkü artık hiç mi hiç,
Beklenmiyorsun bur'da...
Ne sadık bedenimde,
Karbeyazı belleğimde ne de...
Haykırıyorum işte,duy(a) masan da:
Dün nasıl yok olduysan kendince,
Çık bugünümden ve yarınımdan da!
Belki sızmış uyuyorsundur,
Boyalı bir pis bir yosmanın koynunda...
Uzak dur,duvarlarda/kıyılardaki kaygan yosun!
Basmam asla sana-dahi-mecbur kalsam da!
Yoktun ya,yokoldun ya aradığımda,
Git artık,katıl/gömül sonsuza!
Çık artık zavallı usumdan da,
Kal hep sevgiden yoksun!
Çünkü yoktun,şimdi yoksun!
Yoktun/sun!

Huriye (Özbey) A_____z
20/08/2000 Bursa