...Yoktun ki... Şiiri - Gönül Ersin

YOKTUN Kİ....

Anılar seranatta gönlümde ey yâr
Yaşlarım dizi dizi inciler
Boynumda değerlerince
Buzlu cam ardından seyirdeyim
Çözüm çözüm çözüldükçe
Gordion düğümü misali içimdekiler
Kayıtsız itiraflardayım sorgu odasında
Pikabımın iğnesi kırık
Plaklar harman çizik
Kuğular gölde seyirde
Figaro kız kaçırmış
Düğünde
Adsız bestecinin eseri sahnede sensiz
Adamo söylüyorken gel esmerim''i
Kadife sesiyle
Dalgların sevişmesinde
Dinliyorum bu dünyadan uzaklarda bende
Fikrimin ince gülü çalıyor ardındaki
Kasette
Aldırma gönül geliyor bir sonrakinde
Bu adsız sahnede kimsesiz
Öfkesiz
Lekesiz ve tertemiz cinayete yazık
Bir gönül öldürülmekte
Tek bir ip ucu yok
Ne bir sanık ne tanık
Sen de yoksun
Hiç olmadın da yaşanmışlıklarda
Yaşanyor sanıldın us'' umca
Yoktun ki
Hiç te olmadın aslında
Yürekte saplıyken hançer
Kansız acısız özlemlere inat
Bitiyor şarkılar
Bir kuytu koy kumsalında sahillerce kum
Tek bir ayak izsiz
Gelişler olmayınca gidişler nereye ki
Meçhul bir iskele fenersiz
Işıksız karanlıklar içinde
Gecenin bir yarısında
Ay şahitsiz
Maktul isimsiz
Kör karanlık vakitsiz
Kırılan kadehlerce ortalığa saçılmış şarap
Kan kırmızı düşlerde boğuldu özlemler
Hava puslu sisli
Sen yine yoksun ki
Bu telaş niye gecikmeler rötarsız
Çaresiz artık vazgeç ümitsiz bu beklemeler
Kırık bir iskelede rıhtımsız
Yaşanmamışlıklara isyan cümbüş
Bir gönül yatmakta yürekte bıçak saplı
Dudak ucunda bir kırık gülüş
Buzlu bir cam olmuş yarı aralık gözde
Bir infaza tanık gitti ve bitti
Takılı kaldı plak iğnesiz
Oluverdi sensiz kimsesiz şahitsiz
Faili meçhule kurban edildi aşk bu gece
Sensiz ve sessiz...

**Kiraz Çiçeği**