Yoktun Ki Şiiri - Hakan Kesiciler

Yoktun ki.
Sabahları kesme kaya caddelerdeki taşların arasından;
süzülerek akıp giden bir çiğ tanesiydin.
Yoktun aslında.
Pazar torbasını birkaç sebze ve meyve ile
doldurmayı ümit eden,
yaşlı teyzenin umudu kadardın bende.
Yoktun ki.
Serseri bir sokak kedisi,
yersiz havlayan bir köpek yavrusunun,
sevimliliği kadardı tebessümün.
Olmadın ki.
Tren rayları arasında geçip giden çocukluğum,
sana kızıktı sadece.
Sanaydı aslında tüm hiddeti,
sokakta gürültü yapan çocukların sesine kızan Kamil Amcanın.
Sen hiç olmadın ki.
Okul duvarlarında tek ayak yürüyen ben,
akşam trenlerine binip giden sen.
Hiçbir şeyin değerini,
bilmedin ki...