Yoktun Şiiri - Şimal Niğbolu

Hiçbir şeyi sana benzetememeyi öğrendiğim gün anladım sevdamın büyüklüğünü…
Hoyrat bir aşkı yaşıyordu kalbim, beynim, duygularım.
Duygusuzluğumun tarifi yoktu ele, sensiz geçen bir kül parçası gibiydi ömrüm, esip savrulup, toza dumana karışan.
Tozlanmış bir raf gibi her şey artık, elim gitmez tek bir kitabın satırını okumaya. Umursamaz benliğim diğer ve diğerlerini.
Orada olmaları bile bir varlık değil artık. Unutulmuş, eskimiş ve yıpranmıştır.
Gün gelir kıymetli olsa da, benim için artık okunmuş, bitmiş, rafa kaldırılıp unutulmuştur…
Biri vardı diyebileceğim birileri kalmamıştır artık.
Orada burada şurada diye gösterebileceğim bir işaret parmağım olduğunu dahi unutmuşumdur zamanla.
Ve sen bunları görmeyeli çokça seneler olmuştur.
Fark etmemiş, anımsamamış ve belki de hiçbir günü umursamadan batırmışsındır güneşleri.
Tüketmişizdir bu ömrü.
İçimizde ki sözcükleri dağıtmadan, paylaşamadan, sıradan…
Evet, artık her şey sıradan.
Çünkü her şeyi sana değişmiş bir vazgeçişin öyküsünü satırlara döker, satırlarda kaybolur, yazar, yazdığını anlamadan uyur kalırım…
Birkaç damla yağmur çisesi ürkütür bu sessizliği.
Yalnızlığın var olduğunu kabul ederek uyanır, yastığıma sarılmam…
Herkes gibi olmamayı, hiç kimseyi sana benzetmediğim gün anladım,
Çünkü öğrendim bir benin, bir bana lazım olduğunu.
Çünkü öğrendim, bir senin bir ‘ben’e yar olmadığını, olamayacağını…
Ve çünkü öğrendim artık varlığının, yokluktan başka bir varlığa yaramadığını…