Yoktu Kimse Şiiri - Neriman Calap

kucaklarken kent güz akşamlarını
güzel yanlarını alıkoydum yaşamın
birbirine açılan daracık sokaklarda

ayak seslerime düşerken yanan ışıklar
omuzlarımda yalnızlığın yıldız yükü
ben med diyorum cezire dönüyor günler
iki dal maranta kokusuyken avuçlarım...

- bir büyücü aldı gitti sihirli sözcüklerimi
arka odaya kilitledim/küf kokulu sandıklara
bağbozumu kokuna sarmaladığım
erguvan sabahları-

yosun kokuyordu gün doğumunda saçların
kil tabletlere tırnaklarımla kazıyordum
yeniden yarattığım yarının öyküsünü.

Yoktu kimse denizden sabaha dek geceyi toplayacak
Akşamı kucaklayan güzde soluklanıyordu kent...