Yoksun Şiiri - Göksel Doğru

İşte şu anda ilk kez açık ve net okuyorsun duygularımı. Bu küçük bir
deneme sadece, başlılar halinde yazılmış bir önsöz ya da index
diyebilirsin. Genele değil sana özel hissettiklrimdir. Duygusuzluğum için
özür diliyorum.Kalpsizliğim için de... İkincisi olmayabilir ya da üçüncüsü
, 'dur' ve 'git' demen yeter!

İlk;

Daha uyanmadan başlıyor sana hasretliğim. Rüyalar görüyorum rüya
içinde. Aradığım yalnızca sensin, düşünce hızıyla ulaştığım dünya ötesi
diyarlarda bile...Ama yoksun!
Gecenin sabaha yakın vakitlerinde ancak uyuyabiliyorum. Karşımda,her
gün biraz daha silik,güneşten sıcak gülüşüyle bir yüz; karanlığın içinde
gidip gelen bir ses, bitmek tükenmek bilmeyen hayaller, bir de bir sonrası
hep olan,art arda yaktığım sigaralar... Bunlar geceleri,senin
yokluğundaki varlığın.
Bir nebze olsun sildiği için hayalini benden, ışıkları yakıp da az
uyumadım geceleri.Oysa hiç istemezdim hayalinden kurtulmak. Hele ki,
yalnızca hayalinle yaşamak...
Bir şairin dediği gibi: 'uyuyorum demek ki varsın'. Ancak senin
varlığında mümkün adına yakışır bir uyku hali!
Sen, sensizliği hiç bilmedin sevgili.Bense her gün yeni bir sayfa
açıyorum bu kitapta. Bir gün yakabilmeyi cok dilesem de her gün yeni
birşeyler öğreniyorum bu kitaptan, yüreğimde en küçük bir umuttan dahi
yoksun avuntularla yaşarken.
Gittiğim her yere seni de götürüyorum. Bu ister bir deniz kıyısı
olsun,ister herkesin birbirinden habersiz yaşadığı kalabalık bir cadde;
değişmiyor sensizlik yere ve zamana göre. Herkese haykırmak isterken
sensizliğimi, duyacağından korkup yeniden yazılara sığınıyorum. Sana her
gün ulaştırdığım 'günaydın'lara...
Dünyanın bütün yüklerinden daha ağır geliyor sensizlikte yaşamak.
Ellerin yok, gözlerin yok, varlığın yok. Daha ne olmasın? Yoksun işte.
Şiirlerin arasında kaybolmak; yüreğine ulaşmasını dileyerek, Orhan
Veli'nin de dediği gibi bir mısranın mahremiyetinde tüm bir geceyi
geçirmek, bende artık vazgeçilmez bir alışkanlık oldu. Kalbini kırmadan,
yıllardır yaşadığın mutluluğa engel olmadan, sadece duygularımın
bilinmesini ve anlaşılmasını dilemek, sensizliğin küçücük bir parçası.
Ellerinle olmak, hiç konuşmadan saatler günler haftalar gecirmek
gözlerinle; günbatımında kordon da bıkmadan usanmadan binlerce kez aşkımı itiraf etmek. Hayatın tüm zorluklarında ve güzelliklerinde yanında olmak...
Seninle üzülmek, seninle sevinmek... Yaşamayı, birlikte en sevilir hale
getirmek. Seninle sevmeyi öğrenmek... Bunlar da küçük parçalar
sensizliğinden.
Yaşadığım bütün aşklar, sensizliğimden başka parçalardır. Belki
içinde küçük de olsa umut, keşke umutlar olsaydı, vardır diyerek, kaç aşka
düştüm kurtulmak için denizinden... Kurtulmak kolay değil, ufuksuz
denizlerden. Sanma ki çok çapkınım, aşk katiliyim...
Kıyısı olmayan denizde yaşamanın ne olduğunu hiç bilmedin,
bilemezsin. Geceleri ayazı, gündüzleri sıcağı kavurur.Zaten az olan
umudundan yersin an be an... Uzun süre kaldığında alışırsın, ama giden
bir ömürdür hiç farkında olmadan. Biten aslında umudundur. Bu seni boşluğa
sürükler, inancından alır, duygusuz yapar, içine kapanıp yalnızlığa
gömülürsün. Sonrası karakıştır kendi yarattığın denizin ortasında.
...
Şimdi yine yoksun. Ben koca bir şehrin kalabalığında her zamanki
gibi senle dolu, yine yeni hayaller kurmaktayım.
Artık korkmuyorum.Bu hayatımda ilk kez oluyor.