Yoksun Şiiri - Fuat Eriçok

okuldan döndüğün saatlerde
iskelenin yanında beklerdim mutlaka
beni görünce belli belirsiz gülümserdin
arkadaşlarından ayrılıp yokuşa yönelirdin bir ceylan gibi
onlar da görürlerdi beni
gülümserlerdi
kimsenin geçmediği dar bir sokakta
eski bir evin kullanılmayan girişindeki basamaklara otururduk
hayatımın en güzel anlarıdır o beş on dakika
hiç bitmesin isterdim
biterdi
“annem bekler” der giderdin
sesin kulaklarımda çınlardı saatler boyu
şimdi o sokaktan her geçişimde
bir şeyler kırılıyor içimde
kulaklarımda aynı çınlama
göz kapaklarımın arkasında aynı genç kız
ama ben yalnız
umarsız
sen yoksun

kitap okurdum içinde sen
çizim yapardım çizilen sen
şarkı dinlerdim söyleyen sen
söylenen sen
bir bilsen
yine seni betimliyor kitaplar
sen damlıyorsun şiirlerin satır aralarından
şarkılar seni anlatıyor
güneşin pırıltısında sen varsın
yağmurun şırıltısında sen
cama koşuyorum yüreğimde kızıl sevinçler
sen yoksun

uyuyorum rüyamda
uyanıkken hülyamda
oynaşan gölgeler seni resmediyor tavanda
bir kadın yürüyor sahilde
yürüyüşü sana benziyor
bir kız gülüyor şen şakrak
tıpkı sen
ah biriciğim bir bilsen
parkta sen
sahilde sen
kiminle konuşsam dilimde sen
bir kedi seviyorum elimde sen
yine bakıyorum duran otobüslerden inenlere umutla
sen yoksun

işte böyle sevdiceğim
nereye baksam
sen yoksun
bu yüzden ben hep meyus
hep umarsız
hep yoksun

1 şubat 2017