Yoksulun Şiiri - Veysel Şimşek

Yokluk bizi koyar ateşe köze,
Zenginler fakiri getirir dize,
Avazım duyulmaz ne gerek söze,
Hiç kimse yüzüne bakmaz yoksulun.

Bu berbat düzeni böyle bilseydi,
Gelmezdi dünyaya elinde olsaydı,
Şaşrırdım fakir her gün gülseydi,
Hiç sesi soluğu çıkmaz yoksulun.

Aç kalır açlıktan elliği erir,
Çırpınsa yırtınsa deki; kim görür,
Gelir gider ölür ipini sürür,
Kessen bile kanı akmaz yoksulun.

Fakirde olsa zenginde olsa ölüm bir anlık,
Hayat fakirlere her gün karanlık,
Izdırap üstüne ızdırap eklenir günlük,
Gariptir sahibi çıkmaz yoksulun.

Aslana meydanı okuyan ayı,
Şimdi aslan değil kediler dayı,
Issız viran kalmış garibin köyü,
Dikenlidir gülü kokmaz yoksulun.

Şansım ile bahtım karadır yazım,
Neyse kısmet azla yetinmek lazım,
Veysel der beni anlamaz oğlumla kızım,
Kurumuş çesmesi akmaz yoksulun.