Yoksulluk Şiiri - Halil Türkoğlu

Bana söz etme ayıp şeylerden
Ekmeğin çıtırtısını dişleyenlerden
Sessizliği lokma sayan sofralardan
Elini cebine atarken lafı değiştirenlerden bahsetme

Canını dişe takanların kuyruğuna girme sakın
Nasıl akşam edeceğini bilmeden
Namussuz kadının namusu o iki çocuk
Yada kahvehane köşelerine kendini atmayı düşünme

Neydi ya mutluluk karınlar açken
Ezberinde mi dün ne yediğin
Mutfak köşelerinde eşi didik didik ederken
Dibinde ağız kokusu çekmiş misin

Karnım tok benim söylediğin sözlerden
Gülümsemelerin harcana bildiğini bilirken ben
Ceketin bağarcıkları zor düğmelenirken
İki yakan senin bir araya gelirken

Oyuncak hayaliyle avucuna tam bakarken
Dudağının dökülmesi, başını öne eğmen gerekirken
Sadece karnı değil hayali bile doymaz ken
Buna da şükür bilmez misin edilmiş bir küfür

Söz açma bana ayıp şeylerden
Rahatsın çıkardın kirayı bu ayda
Aman ölme sakın aç susuz haldeyken
Bir evin çatısında duman yokken ölmezsin sen

Doyabilirsen gel sofraya buyur
Beynini pişirip eğer aklını yiyebilirsen...