Yoksulluk Şiiri - Cahit Konut

Yoksulluk elinden şaşırdım kaldım,
Zenginlik nerede? Aramıyorum.
Yalnız başımayım dar bir odada,
Kimsenin yanına varamıyorum.

Hiç kimse bilmedi bu fakirleri,
İş yok ki; dökülsün alnından teri.
Beni de seven var, candan bir peri,
Hiçte doya doya, saramıyorum.

Asılmadım kimseciğin dalına,
Başım vurdum nice gurbet eline.
Şu elimde duran sazın teline,
Kulak duya duya, vuramıyorum.

Unuttum sılayı, bilmem elimi,
Koklayamam çiçeğimi, gülümü.
Bağlamışım hiç susmayan dilimi
Ne çare, kimseye soramıyorum.

Dar geliyor bana geniş sokaklar,
Zengin olmuş, harpten kaçan korkaklar.
Kimi gözüm bağlar, gerçeği saklar,
Aydınlık dünyayı, göremiyorum.

Hele sen işlerin sonunu düşün,
Hangi kayalara çarpacak başın.
Soğuktan fukara çok ölür kışın,
Ben buna bir anlam, veremiyorum.

Yurdumuzun efendisi köylüdür,
Milletini sever, temiz huyludur.
KARAC’OZAN; elim, kolum bağlıdır,
Dilim söylemezse duramıyorum.

29.09.1977 MERSİN