Yoksulluk Şiiri - Paşa Özgür Yıldırım

Her gün gezerim hüzünle gam ile
Kötüdür her zaman kötüdür yoksulluk
Kapıma gelse de temiz saf dille
Kapatırım kapımı seni almam yoksulluk

Boş bir alemdir şu gördüğün dünya
Üzer beni bir bir minnet ile borç ile
Sırtıma bir ceket alsam da güç ile
Yolda kimse selam vermez yoksulluk

Hiç yemesem içmesem de cebim yine dolmaz
Her gün kısalır yorganım asla uzamaz
Sopayla kovsam da kapımdan yine gitmez
Bekçi olup kapımda bekler yoksulluk

Kısalır kemerim inceden inceye
Sobam soğur buzlu gecede
Bir kul girmez ki evime
Ucuz pula satar beni yoksulluk

Uzatsam ayağımı yorganıma sığmaz
Fakirin yüzüme hiç kimseler bakmaz
Akraban dostun kapını açmaz
Yeryüzünün cennetinde kovulmuş yoksulluk

Bir söz söylesen de kimseler duymaz
Yüz çevirir herkes yüzüne bakmaz
Yollarım hep uzar uzar da bitmez
Ömrünü kurt gibi kemirir yoksulluk

Gülmeyi bilmezsin umudun kırık
Mumun da yanmaz gönlünde sönük
Herkesin arkası daima dönük
Selam vermez kimseler sana yoksulluk

Yazmayla bitmez bu bir çiledir
Dünya böyle yaratılmış işte böyledir
Dost şaire Allah daima söyletir
Yüzün soğuk yine de çok soğuk yoksulluk

Anlatamam derdimi hem de kimseye
Çekinirim herkesten söz söylemeye
Gizlerim sırlarımı açamam ele
Kırdın belimi sen kırdın yoksulluk

10.12.1993