Yoksulluğun Hikâyesi Şiiri - Mehmet Çoba ...

Fukaralıktan sofralar tamtakır,  sorunlar bümbüyük
Yürek kıvrımlarında, mevsimleri
Yalnızlık kadar soğuk
Kış ortasında buz kesilmiş
Yangınlarla yanan
Ülkemde
Şafaklar silik ve soluk
Günler karanlık
Ayaklar yalın
Eller nasırlı
Bakışlar hüzünlü
Karınlar aç olsada
Acıya, gama rağmen
Ağız kenarlarından
Yanık, yanık gülüşler
Dökülüyor
Yüreklerin, şiirlerin doruklarına
Kalplerin kırık olduğu
Şu alemde
Kavgadan, kandan beslenen
Namussuzlar
Sömürenler
Acımasızlar iyi bilsinler
Ölüm, yaşama yakışmaz
Yeşeren
Filizlenen
Kölelelerin
Mazlumların
Utkusu olan özgürlüktür
Nazlı gün doğumlarından, ölümlere yaşam taşıyan

Canhıraş bir yosullutur, geldi kuruldu ocağımıza
Üstünde çepeçevre
Ekmeğin kokusu
Buğusu
Olmayan
Sofralarımıza
Korkunun ve umutsuzluğun
Ortasında
Açlıktır
Tırmandı gırtlağımıza
Adaletsizliğin
Kol gezdiği
Şu topraklarda
Yazılan şu kavruk şiir
Yoksulluğun hikâyesidir, yüreğimde yaralar açan

Zamanın biriktirdiği ve acılaştırdığı yoksuluktur
Zulmün kıyısında
Cellatın
İdama gidenin
Boynuna taktığı
Yağlı urgan gibi duruyor
Boynumda
Kaderim olmayan
Yoksulluk sen hep
Yüreğimdesin
İçimdesin
Seni sevmesemde
Sen
Benim
Ötek yarımsın
Sızım, derdim, çilemsin
Yaşamla, adaletle yöğrülmüş özgürlük gününe kadar

Mehmet Çobanoğlu
04.04.2021
İstanbul