Yoksul Şiir Şiiri - Orhan Demir

ruhu kirlenmiş sokaklarda yürüyen,
bir sarhoşun gözlerinde görüyorum yaşamayı...
yağmur altında el ele aşkı bölüşen,
bir çift kuru ağacın gövdesinde görüyorum yaşama alışmayı...

sonra aç bir köpek hatırlatıyor yokluğu,
karnının guruldamasından olsa gerek hırçınlığı...
sokak başlarında çiçekçiler,çocukların mutluluğu...
gözlerim boşluğa emanet,ayaklarım benden izinsiz yürüyor...

sonra acıyı görüyorum,soyut birşey somut oluyor,
kimliği meçhul lastik bir ayakkabıyla top oynayan çocuk...
iki taştan kale,patlak bir top...
hayatın ağlatan gerçekleri bu diyorum...

iki gence gözüm takılıyor,tartışıyorlar...
yok fener şampiyon,yok cimbom ezer geçer!
bunların başka derdi yokmu diyorum?
cevaplar suskunluklar denizinde boğuluyor...

bir bebek arabasında ağlaya umutları görüyorum..
niye dünyaya geldim dermişcesine ağlıyor!
belkide içinde bulunduğumuz durumu biliyor,
susuz günleri biliyor..
ağlayan umutlar, umutlarını kaybediyor...

sonra demirleri kalınca bir kafeste,
çırpınan mutlulukları görüyorum...
kimse gelip de mutlulukları almıyor,
görünen o ki maliyeti insanlara çok geliyor...

ve ben ilerliyorum..
çingenelerin arasından,ruhu kirlenmiş kaldırımlardan
kendimden,kendimden geçip,
ilerliyorum...

herşey gbütün çıplaklığıyla ortada,
sen yeter ki nereden bakacağını bil! !