Yoksa vuslat Şiiri - Tanju Çubukçu

yoksa vuslat ahirete mi kaldı...
bir rüya gördüm bu sabah.
akşamüstü gibi, henüz hava kararmamış.
biraz bulutlu, biraz puslu,
belki biraz da gözlerim gibi yağışlı...
kaldırımda bekliyorum,
bütün yolcular gibi otobüsten inmişim.
son olarak da çok yaşlı kadın ve bir adam.
yaşlı olmalarına rağmen dinçler, ayaktalar.
adamın bir elinde şemsiye,
kolunda da bir kadın,
tam önümde durdular.
adam gideceği yöne doğru bakarak,
sessiz sakin bir tonda
bir şarkı mırıldanmaya başladı,
"papatya gibisin beyaz ve ince,
eziliyor ruhum seni görünce"
sonra durdular,
kadın ve adam birbirlerinin gözlerinin içine aşkla baktılar,
ellerini kenetlediler, beraber daha yüksek bir tonda,
yürüyerek şarkıyı söyleme başladılar.
sanki onlar için, otobüsten indikleri yer son durak gibiydi.
ve sanki o sona doğru yürüyorlardı.
son bakışmalarıydı birbirlerine,
son gülümsemeleri gözlerine.
sımsıkı tutmuşlardı ellerini,
aşkla huzurla yürür gibiydiler ölüme.
ölüm değildi ya da onlarınki,
sadece bu dünyadan taşınıyorlardı.
belki de bedenleri değildi buluşan,
sadece ruhlarıydı kavuşan...