Yokoluş günlüklerinden Şiiri - Cevat Çeş ...

bugün günlerden ilk gün öncesi canım
yapıştırıp kapağının üstüne resmimi, eğreti doğum günümün
ilk sayfasından okumaya başlayacağım birazdan günlüğümün
senden isteğim sadece yanımda olma şimdi, biraz çık dışarıya
görmeni istemiyorum, ben kan-revan içinde gelirken dünyaya
doldur kulaklarına gemici tarafımdan bir türküyü ve beni dinle
konarım omzuna nasılsa turna olup yada beraber söyleriz seninle.

……………………

bugün günlerden, denizler ölüyor
boş sandallardan söz ediyorum ve iskeleden kaçan gemilerden
bir dalga gibi gelip derinden, denizleri ele geçirenlerden
kiminde boyası dökülmüş bir maske ve sırılsıklam bedenler
zavallı gözlerle izleniyor denizlerden vazgeçenler …

sallanan son oltanın ucundaki kurşun… alnımdan vuruluyorum.

bugün günlerden, çorak arazi
gölgesiz yalnızlıklarda yürüyorum, beynimde kızgın damarlar
anaforumun bacasız çıkışlarından estirirken fırtınalar
gördüğüm her vahanın içinde bin harami, ellerinde kör balta
yarınsız bakışlarla yarını yok ediyorlar ahlaksızca ….

kırılmamış ağaç dalındaki son yaprak … kendimi asıyorum

bugün günlerden, radyasyon bulutu
binlerce atom yağmuru her köşede, çocuklar sokakları yalıyor
bir anne görüyor, gözlerinden tanıyorum, memeleri kanıyor
deli gömlekleri, hayalet dünyaların vazgeçilmez gözbebekleri
işte paramparça, işte her şey ortada, koptu sazın telleri …

bir çöp tenekesinin içinde, başım ellerim arasında …ağlıyorum

………………………

bugün günlerden, bilmiyorum canım
artık ne yazacak bir kalem, nede boş sayfa kaldı günlüğümde
böyle oluyor diyorum demek ki yaşamak, yok edilişlerimizde
senden isteğim şimdi sadece, al duvardan sazımızı gel yanıma
beraber söyleyelim o türküyü, sazın teline dokunmadan ama
allı turnam bizim ele varırsan diyelim, sakın hiç bir şey söyleme
varsa yakılmış ağıtlar doğmadan ölenlere, onları al getir bize.

bugün günlerden, sorma canım, bilmiyorum ……