Yokoluş Şiiri - Nimet Öner

Ne zaman yalnız kalsam,
Hüzün alır eline zafer bayrağını.
Müsade istemeden,
Geçip yüreğimde oturur.
Sallar bayrağı bir sağa-bir sola,
Hakimiyetini kutlar sözümü dinlemeden.
Ne zaman kalemi elime alsam,
İsmine akar mürekkep,
Satır satır işler seni,
İçimde yaralar kanatarak,
Yüzüme bakmadan, beni umursamadan.
Ne zaman ağzımı açsam,
Dilim ayrılık şarkıları söyler,
Gözlerime gri perdeyi çeker,
Sel baskınına aldırmadan.
Ne zaman isyanlarım ayyuka çıksa,
İblis alır eline orağını,
Üfler nefesini enseme,
Hayat hanımdan işaret bekler,
Yaşımı sormadan, gözlerime bakmadan.
Oysa bir çığlık olur bazen hasret,
Yürekte kopup göğün ayyukasında çınlayan,
Bir tokat olurda bazen, insanın suratında patlayan.
Gel demeye takatim, mecalim yok!
Düşerdim yollara ardın sıra,
Dolu dizgin yalın ayak,
Hasret bu denli yakıyorken ellerimi,
Mecalim yok, dedim ya;
Doldurdu kanımı hayat hanım şarap kadehine,
İçti bir yudumda,
Sele verdi bana biçilenleri,
Akbabaların sofrasına sundu beni,
Didik didik ellerimi kopardı,
Gözlerime geldi sıra,
İzledi öylece...
Dur demeden,engellemeden
Garezinin sebebini bilemedim.
Soramadım,karşı koyamadım...