Yokluk Şiiri - Nesli Han

Çınarın gövdesine yaslanmış
Seyrek dallarından sızan gün ışığı
Süzülüp bulutların beyaz örtüsünden
Yüzüne vurmuş…
Ey toprağı yediveren gülleriyle bezeyen
Göğü ağır kurşunla bir eden
Bir bakışıyla öldürüp
Bir dokunuşla dirilten…
Gönül sazıyla çalan o ezgiden
Üzerine yağan notaların sesini dinle..
Yokluk sarayının kapısında divane
Olmuş bir garip kulun nefesini duy!
Ayın karanlık yüzü düşmüş yüzüne
Yakamozdan yansıyan ışık
Bin bir renge boyamış oradaki çaresizliği
Aynada baktığım onun yüzü olmuş

Kendime giydirmişim gamdan hırkayı
Sözü yolumu açar
Sevda yüzünde açar
Kılavuzu onun ardında bıraktığı iz
Adım adım bastığı yerleri eğilip öper
Yokluğuna tapınırım.