Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bugün tektek andım, gezdim seninle birlikte olduğumuz yerleri
Önce otuduğumuz sokağa geldim,
Evimizin o bahçeli evimizin önünde durdum
Harabeye dönmüş, yıkılmış duvarları,
Ya bahçedeki ağaçlar,
O özene bezene baktığın suladığın okşadığın güller
Yok, olmuşlar, kurumuşlar
Onlarıda götürmüşsün yanında
Kurumuş ağacın dalında bir kafes asılı,
Paslanmış, telleri dökülmüş bir kafes
Saka kuşun vardı ya, işte onun kafesi
Nasılda bakardın ona, yemlerdin, suyunu verirdin
Bahçeden geçerek kapıya yaklaştım
Kapı yerinden düşmüş, dayanmış kalmış duvara
İçeriye baktım, hayal ettim bir an
Koşarak gelişini, o hoş geldin canım deyişini
Gülümsemeni
Ve boynuma sarılışını,
Her zaman yapardın bunu,
Sanki senelerce ayrı kalmışsın gibi
Aslında hergün birlikteydik
Bir an canlandı gözümde o hatıralar
Harika anlatım. Zevkle okudum. Yüreğinize sağlık efendim. Sevgi ve saygılar.
Kutlarim:) Dost ..kalemin daim olsun....Allah kimseyi sevdiginden ayirmasin... guzelliklerde kal***Tam Puan***
Bu şehir ıssız
Yokluğunu yaşıyor, benim gibi
Bahçende ağaçlar kurumuş güller solmuş
Sensizliğini yaşıyor benim gibi
Evimiz harabeye dönmüş yokluğundan,
Kalbimde aynı
Tek tesellim elimdeki fotoğrafın ve anılarım
Kendimi avutuyorum bunlarla
Yokluğunu yaşıyorum
cok güzel bir siir yüregine kalemine saglik ,
tebrikler şirirnizi çok beğendim elinize gönlünüze sağlık
Bu şehir ıssız yokluğunu yaşıyor senin
Sokaklar bomboş, sessiz
Ayak sesleri yok eskisi gibi
Terkedilmiş tüm evler,
Duyulmuyor kahkahaların,
Yankılanmıyor sesin artık
Yokluğunu yaşıyorum
Her dizesi ßuram,ßuram hüzün kokan şiiriniz gözlerimi yaşarttı..
Dediğiniz gißi ''tek teselli anılar ve fotoğraflar'':(
Saygılar..
Hani hatırlarmısın o tanıştığımız geceyi
Sokakta karşılaşmıştık,
Meğerse aynı sokakta oturuyormuşuzda
Bilmiyormuşuz
ve giriverir kanına sonra yokluğu sararda inanamazsın karanlık dünyaya..papatyalar yüreğinize
Güzel bir şiir okudum Dinçer bey. Kutlarım.
Tebrikler Saygılar
Her şehrin kimbilir hangi sokağında, hangi izbesinde yada hangi sarayında ne aşklar yaşanmıştır , kimbilir... Şehirler tanıklık edip gizledikleri aşklarlamı daha zengin ve güzeldir ?
Kutluyorum sayın Dinçer Demirel , güzel şiirinizi, yüreğinize sağlık olsun...
Evimiz harabeye dönmüş yokluğundan,
Kalbimde aynı
Tek tesellim elimdeki fotoğrafın ve anılarım
Kendimi avutuyorum bunlarla
Yokluğunu yaşıyorum
çOK GÜZEL BİR ANLATIM. kALEMİNİZ DAİM OLSUN. TAM PUAN.
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta