Yokluğundan Hastayım Yariim

YOKLUĞUNDAN HASTAYIM YARİM

Yokluğun zihnimi kurcalar...
tespih tanesi gibi varlığını zikreder geceler boyunca...
düşüncelerim siyaha müpteladır,
aydınlıkla uyuşmuyorum...
mevcut aşkın zindanında bilmem kaçıncı yüz yılım,
sensiz uyandığım sabahların şafaklarıyla konuşmuyorum...
senden kalan sararmış bir resminle meşgulum...
lâldır dillerim, küsmüştür ellerim, yollardır kayıbım,
tenhalarında bu şehrin en karanlıklarında dolanıyorum...
en masum halimle bahçemde hatıralarınla oynuyorum, fikrinle,
zikrinle başlayan zindan gecelerde uyumuyorum,
her canlı büyüyor, bir ben asla büyümüyorum...
gözlerimde varlığını sakla istersen yüz yıllar boyu...
istersen geceleri oturup da, huzurlu ve mutlu görünsen de;
hayal, meyal adım kalacak mı dudaklarında bilmiyorum,
sevgi denen şey kaleme çok kolay, dile hayli zor,
bırak Mecnun’u, Kerem’i, Ferhat’ı, kendine, yüreğine sor,
riyasız kullarla dergâhlarda kalbini bir yokla...
hayalinde bak bana, en çok kim günahkar,
hadi yıllardan, yollardan, yaşananlardan geçtim canım,
cebimde senden kalan söylenmiş bir avuç ahım...
unut derler, bense sakladım bir umutsuz eyvahım...
isyan ederim seni bana getirmeyen bu şehrin karanlık, kimsesiz sokaklarına...
hayaller, düşler ülkesine, gamzelerinde ölümle vuslat bulan sevgililerin soğuk bedenlerine,
saçlarında bir çıkmaz sokağın,
gözlerinde tükenmeyen ferin...
çaresiz geçen yokluğuna hastayım yarim,
yokluğundan hastayım!..

2019-Adıyaman-Kerim BAYDAK