Biliyor musun baba,
Yokluğunda ben çok fazla büyüdüm.
Okulda arkadaşlarım babalarının kollarında sevgiden mest olup,
Gözümün içine içine bakarken büyüdüm.
O sıcacık kucaktan inince soluğu yanımda alıp,
“Senin baban nerede?” diye sorduklarında,
“Benim babam öldü.” demektense,
“Uzakta ama yakında gelecek.” yalanını söylerken,
En kötüsü de bu yalana kendimi inandırırken büyüdüm.
Hiçbir zaman kabullenemedim yokluğunu.
Bir gün kollarını açıp bana koşacağını hayal ederek büyüdüm.
Arkadaşlarımdan biri babasının aldığı ponponlu çorabı giyerken,
Bir diğeri üniversite için başka şehre,
Babası tarafından alnından öpülerek yolcu edilirken büyüdüm.
Her babalar gününde,
Her ölüm yıldönümünde mezar taşına sarılırken büyüdüm.
Hangi baba kızına “evladım” diye seslense büyüdüm.
Her düştüğümde senin eline tutunmadan kalktığımda büyüdüm.
“Yaşıyor olsaydı başarılarıma nasıl sevinir,
Beni nasıl kucaklardı kim bilir?” diye merak ederek büyüdüm.
Babası sağ olan insanlara imrenerek büyüdüm.
Biliyor musun baba,
Yokluğunda ben çok fazla büyüdüm.
Kayıt Tarihi : 16.5.2020 16:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
