Yokluğunda Şiiri - Özge Bilgeç

Penceremden içeri toprak kokusu 
Gözlerimi doldururcasına giriyor,
Gözyaşlarıyla ıslanmış nefesim..
Serin ve zoraki
Bir an'a karışmış tebessüm
İçeri sızıyor toprak kokusu ile kolkola..
Perdeler sallanıyor.
Müptezel gecemde

Serinlik bir ışık hüzmesi gibi geziniyor tenimde.
Üzerimi örtecek bir anda
Ağaçların ve yapraklarının, ıslak, zayıf sesi
Çırpınıyor mülahazalar,karmakarışık
Kapandı üstüme, buzdan kesik sarmaşık
Bu sinsi ve tehlikeli bir illet,
Yayılırken her hücreme ,ısırılmış elmalar gibi
Üzerimizde bir yarımmışlık,

Yokluk elzem, örtünmenin eksikliğinden,
Titrerken nefesim üç kuruşluk odada
Kapat açık kalan her yanı..
Yıldızlar ve ay kalsın kokulu alemde
Seyretsin süzülerek cama vuran akslerimizi
Sevmeye başlıyor soğuk odam
Yokluğunda her şeyi..

Dokunduğun her bir kuru yaprak
Binlerce kopuk dal, toza dönüşüyor
Aralık perdelerden
Sigara dumanı gibi sızıyor
Heryeri ben kaplıyor alemde
Çiğ tanesi oluyor, kırağı oluyor
Yağıyor sabaha .
Ben o sabaha zerduşum
Ben o güne
Soguk ve sessiz..