Yokluğuna Dair Şiiri - Ali Gençay

yokluğun bana neler etti bir bilsen
önce saçlarımı döktüm, yastıktan topladım
sonra yemekten tükendi tırnaklarım
acısından hiçbir şeye dokunamadım
avucuma alıp kalemi
binlerce şiir yazdım
perdeleri çekip odanın
orta yerinde şiirleri yaktım
boğuldum sensizliğin dumanından
şehrin dar sokaklarında dolaştım
üzerime devrildi cumbadan bakan gözler
sis dolsun diye gökyüzüm yalvardım
bilmemeli kimse nerdeyim
çekip kabanı, dik yakalarına saklandım

yokluğunda ben neler ettim bir bilsen
o en sevdiğin arabayı sattım
cebimdeki bozukluklar denize fırlattım
çaycıya borcum da çoğaldı
bulaşık yıkayıp garsonluk yaptım
önünden gelip gidemiyorum çiçekçinin
bir kez geçtim, sevdiğin çiçekleri aldım
yeniden getirmişler bana güvenip
utandım, arka sokaktan dolaştım
sen yoksun, ben aşık olmadım
kimi sevmek istesem
hep bir sevdiği vardır deyip
kızarıp, bozarıp uzaklaştım
kime baksam gözlerinde yangın
kendimi ateşten zor kurtardım
kalabalık otobüste, metroda
saçları değdi kadınların
sövdüm, saydım
keşke arabayı satmasaydım

yokluğun bana neler getirdi bir bilsen
tükettiğim şarap şişelerini kırdım
yepyeni bir bahara uyandım
yeni birde araba aldım
gündüz güneşin saçlarına
gece ayın bakışlarına sevdalandım
belki gelirsin diye ansızın
boşalttığım evin kapısını açık bıraktım
salonun orta yerine
küllerle ‘sensizlik diye bir şey yok’ yazdım
ama biliyor musun
hiç ama hiç ağlamadım