Yokluğun yalnızlığı öğretir

bana gönlünü açan sevgili
ömrümün en güzeli

doğarken sezgilerimden sana olan sevgim
bir masalın düşlerinden azat edilir aşkımız
lal olur umutlarım gönül zindanlarında
öfkelerim isyankar karakışlar gibi çaresiz

sokulurum en dağılmış savrukluğumla yalnızlığa
içimdeki zehri engerekten beter sorgularım
en gizli sancılara ilişkin başlar yolculuğum
kıvılcımları her an dokunur hayallerime

namus pusulamda kirli heveslere laedri
ruhumun sahillerini aydınlatır vuslat fenerleri
umut deryasına gemiler salarım dönüşsüz

bir yağmur tanesi masumluğunda
güneşin her doğduğu yerde var olmaktan yorgunum
uğrunda savaşlar, gazalar silsilesi yaşadım
bir ucu aşkına bir ucu cemaline adanmış

aşkın renkleriyle çizilmiş kaderimin resmi
sarı yapraklar dökülmüş ilkbaharlarıma
gönlümün avlusuna bir kaç bahar mevsimi
çağlayan altın bir nehir gibi
güneşin öte yakasına canhıraş koşarım

varlığıma karışır gözlerinin vazgeçilmez maviliği
ölümsüzlüğü gök bilen yüreğimin bulutlarından
sonra bereketli topraklarda umutlarım kurur
her ayrılık zamanı çöllerden daha kurak
yokluğun yalnızlığı öğretir bana

redfer