Yokluğun Utanır Benden Şiiri - Canan Eren

Öyle derin
Upuzadıya sevmişim seni

Karanlığının güzelliğine tutuldum
Tebessümün ay
Gülüşlerin yıldızlardı
Dilekler tutduğum

Mevsimler gelip geçti
Yıllar döküldü ömürden
Ömür eksildi
Sen eksilmedin gönülden

Gün geceye kavuşsa da
Gece
Bir türlü sabahlamaz koynunda
Tıpkı
Senle ben..!

Tan yeri ağarır
Düşer kirpiklerime çiy
Ayaz çıkar
Yanar yanaklarım
Al al olur..
Ellerim üşürken nasıl içim ısınır
Şaşırırım ..

Öyle derin
Upuzadıya sevmişim seni

Bahar gelir dallar kirazlanır
Kiraz dallarından
Dudakların gülümser

Uzanırım
Uzandıkça uzar mesafeler..!

Bir kuş durur dalında
Ben miyim yoksa
Belki bir dilek tutar savurursun
Lakin uçamaz..
Nerden bileceksin
Kırıktır kanadı kuşun..!

Hüzün Çeker
Kahkahalarımın ipini
Daragacında sallanır gülüşlerim
Dökülür soluk benzimden
Senli ümitlerim

Mavi gök mavi deniz
Ufuk noktasında kavuşur
Bir ben sana kavuşamam
Yollar uzayıp gider

Yokluğun utanır benden..!
En büyük mirasındır bana
Şimdi keder ..!!

17Ekim2017 / BALIKESİR