Yokluğun Sûreti Şiiri - Faruk Doğan 2

Vardın,
Ama hiçbir zaman orada değildin.
Sanki bir rüyanın kenarına ilişmiş,
Adını unutan bir gölge gibiydin.

Gülüşün vardı
Ama içi bomboştu.
Sözlerin vardı
Ama kalbine uğramamıştı.

Ben seni severken,
Sen sadece kendini gizliyordun…
Bir hayaldi gözlerin,
Bakıyor ama görmüyordu beni.

Yokluğunun suretini çizmişsin yüzüne,
Ne kadar dokunsam da
Hiçbir zaman değemedim içindeki "sen"e.

Bir tenin vardı,
Ama içinde ısıtmayan bir soğukluk.
Bir kalbin vardı belki,
Ama sevdaya mühürlüydü kapısı.

Ben seni sandım.
Meğer sen,
Yokluğun ta kendisiymişsin
Sadece güzel konuşan bir hiçlik.

Ve şimdi anlıyorum
Bazen insanı en çok,
Yanında duran yokluk yorarmış.