Yokluğun (Ölesiye Sevmek) Şiiri - Ozan Ç ...

Gözlerini dikip gözlerime,
'ben gidiyorum! ..'
dediğinde bitmişti her şey.
Yalnız, yorgun,
ıssız ve kuytu düşüncelerle
baş başayım şimdi...
Yokluğun yaralı kartal misali,
dönüp dururken başımda,
sağlamasını yaptım hayatın,
düşündüm senden kalanı...
Ne çok eksi varmış hayatımda,
artılarla sildim onları tek tek;
kalansız olur umuduyla...
Ama görüyorum ki;
kahpeler boşaltırken
zehrini hayatıma,
'yaşamadım' diyeceğim
hiçbir şey yok! ...
Bir sen yoksun ömrümde..
bir sen...
Artı-eksi ayıracında,
'adı konmamışlık' beni kahreden...
Sonsuza gitmesini düşlerken
formülün,
belirsizlik çıkmasının verdiği
karmaşıklık...
Sabır sınırda yine..
kayıtsızlık...
İlgisiz, bilgisiz,
ve de ilişiksizlik...
Dedim ya..
Ne çok eksi varmış hayatımda..
Diz boyu kahpelik ve şerefsizlik,
baş döndüren iftira
ve meziyetsizlik arasında
kaybolmadım....
Ne astım kendimi
batakhane tuvaletlerinde
nede attım boğazdan..
Yaşamı kazandım da,
seni kaybettim, seni...
Artık biliyorum;
ne yapsam nafile..
Kaydım düşülmüş hayatından
kulelerim yıkılmış,
limanlarım su altında kalmış..
Bundan gayrı bayram etsin,
sevgisizlik şeytanları..
Duyursunlar el ve de aleme..
bende gidiyorum...
Canavarlara yenilmeyen
'Sevda Savaşçısı'
son savaşında yenildi..
Güzel gözlü bir dilbere...