Yokluğun Ezgisi Şiiri - Seyrani Göl

Sen gideli
saatler suskun,
zamanın nabzı yokluğunda atmıyor.
Ne varsa seni hatırlatan,
bir bir kaçıyor elimden
gölgen bile dönmüyor artık duvara.

Adını anınca
cam buğulanıyor içerden,
sanki ağlayan
bir yalnızlık var penceremde.
Bir ezgi dolanıyor dilime,
her notası seninle eksik.

Bir mendil bıraktın belki de,
bana dokunmadan gittiğin o gece...
O mendil şimdi
anılarla ıslak,
sanki yokluğunun nişanı gibi.

Bana ölüm gibi dokunuyorsun hâlâ
yağmurdan sonra açan boşluklarda.
Öyle bir gidiyorsun ki her gün,
hiç dönmemişsin gibi…

Ama yine de
inanmam yokluğuna
çünkü her yalnızlık
biraz da seninle dolu.
S.GÖL