Yokluğun Ertesi Şiiri - Esma Songurtekin

Gözlerim bi değişik bu aralar uykusuzluktan belkide,
Yada göremediklerimden bu kadar sisli ve karanlık.
Ulaşamadığından zikzaklar çiziyor altına.
Islanıyor kirpiklerim yavaş yavaş...
Yanaklarımda süzülüyor vazgeçmişlik sızısı
Ve bir kor kadar kırmızı
Bir okadarda yakıcı.
Tüm benliğim alev alsa canım bu kadar yanarmıydı bilinmez.
Uyku denen yanılgı,
Göz kapaklarımı kapatıp açmak kadar kısa şimdilerde...

Yorgunluğum bununlada yetinmiyor artık.
Uykum ağır bi hal alıyor ölüme inat edercesine
Sümbüller düşüyor cam kenarlarıma
Yağmur damlaları süzülürken penceremin pervazından,
Çiçeklerin kokusuna aldırış etmeden
Dolduruyorum ciğerlerime senin rüzgarını.
Suya aç toprak gibiyim, sensizim...
İlmek ilmek örüyorum avuç içlerime duanı
Ben olsaydım diyorum pencerenin buğusunda saatinin yelkovanında, akrebinde, gözünü kamaştıran şu güneşte.
Sevdiğin köpeğin göz bebeklerinde...

Ellerim kollarım isyan ediyor uzanamadığı tüm olmazlara.
Sessiz çığlıklarımla dolu yollara sapıyorum
İskeletime kadar çekiliyorum..
Kirpik uçlarıma çiziyorum hayallerimi
Göğün maviliğine bırakıyorum herşeyini.
Kararacağını bile bile yeşertiyorum umitleri..
Anlam veremediğim vazgeçişler içindeyim.
Sessizce gidiyorum.
S'O'nsuzluğa gidiyorum...