Çıkmaz Sokağım Şiiri - Esma Songurtekin

Bir fotoğraf bir gülüş bir iç çekiş oluveriyor anlamsızca.
Uzaklar mı yakın yakınlar mı uzak çözemiyorum.
Yürüdükçe kayboluyor, yavaş yavaş unutuyorum.
Uzun gelen yollar kısa, kısa gelen yollar bütünüyle ağma ediyor beni.
Düşüncelerime inat kalbim adım atıyor çıkmazlarına.
Böyle gecelerde anlıyor insan,
Gökyüzüne dalıp hüznü çiziyor zifiriye..
Tutunacak onca yıldızı hayalleri yaparken,
Nasıl gidebiliyor insan severken böyle...

Eylül eski eylül değil artık.
Yapraklar eskisi gibi düşmüyor güzellikle..
Rüzgarla savruluyor yolunu bilmediği yerlere,
Gök'yüzünde kayboluyor günden öteye.
Yapraklar düşüyor zaman gibi üstümüze.
Sonbahar gibi soğuk, dökük..
Bir çıkmaz sokağın ortasında kaldım.
Yolumun sonu uçurum.
Yolun çıkmaz sokağım..