Yokluğun Candan Çıkmak

Hüznün, dört yaşına girdi.

Öyle haylaz ki
Canımı kırmadığı gün yok.
Her uyandığımda
Darmadağın ettiği içimi toplamaya çalışmak
Candan çıkmak.

Nefes almak için
Dışarı atıyorum kendimi,
Işıklı ayakkabını giyinip
Benden önce düşüyor yola.

Işıklı ayakkabıya
Sevinçten havalara uçtuğunda
Ne mutlu olmuştum.
Artık, mutluluğa ürkek bir serçeyim...

Hüznün
Öyle hızlı büyüyor ki hasrete.
Durağı yok, hiç durmuyor.
Öyle yaslandım ki gücüm yetmiyor.
Bir de annesi bilmiş beni peşimden ayrılmıyor.

Gel de al başımdan haylaz sızını.
Nefesi kesilen annesinin göğsünde
Süt aranan bir bebek gibi bekliyorum işte
Daha adı bile konulamamış acıyla.

Haylaz sızın da
Senin gibi kuşlardan
Kimi sana benzetsem
Gidip yüzüne konuyor...