Yokluğun Belimi Büktü

Yokluğun belimi büktü,
Bir fırtına gibi esti geçti varlığın,
Ve ardında devrilmiş ağaçlar bıraktı.
Köklerim toprağa tutunsa da,
Dallarım artık gökyüzüne uzanmıyor.

Sensiz zaman bir kambur gibi oturdu sırtıma,
Ne kadar doğrulsam da eksik kalıyorum.
Sana uzanan yollar kurak bir çöl şimdi,
Ve ben her adımda biraz daha batıyorum kumlara.
Bir su damlası gibi düştün avuçlarımdan,
Şimdi ellerim çorak bir toprak gibi çatlamış.

Yokluğun belimi büktü,
Geceler birer yük oldu omuzlarıma,
Sabahlar doğmaktan vazgeçti penceremde.
Kelimeler ağır geliyor dilime,
Cümleler yarım kalıyor sensiz.

Zamanın bile onaramadığı bir kırılganlık var içimde,
Bir cam gibi, çatladıkça dağılıyorum.
Ve en acısı ne biliyor musun?
Sensizliğe alışmak yerine,
Her gün biraz daha eksiliyorum.