Yokluğun ateş Şiiri - Veli Can

yokluğun ateş

Varlığın umuttu
yokluğun ateş
ateşi endam ederdi tenimde
kokun alınırdı uzaklardan susardı ahu aşrı rüzgar
sadakat senden öğrendi, sadakatı
sevgi senden öğrendi o mazlum bakışı
yağrağından akan her damla kan oldu abu hayat şarabı
ben ise kana kana içen ayyaş
yolsuz derler çulsuz derler
tenimi kavurur sanırlar güneş
tenim de canım da sende kavruldu ey can
yüreğin durgun nehir yatağı olmuş
ben ise çağlayan kükreyen denizin ta kendisi
bıraksalar yutacağım tüm dünyayı
dalgalarım ayın yüzene çalacak bir tokat gibi
ve her köpüğüm boğacak senin kokunu alan her şeyi....
sen kokardın buram buram
güneş aşkına yanardı
rüzgar saklardı kokunu
deniz gölgeni hapsederdi
kuşlar sesini çalardı sessizce
kanatlarınde tebbesümün takılı
balıklar okşarken yanaklarını
ben ayyaştım yolsuzdum çulsuzdum
oysa
çulumda aşkındı
yolumda...
sonumda...

03/01/2009 düşgözlü