Yokluğun Afetlerin Büyüğü...

Varlığın ne öğrenemedim
Yokluğun afetlerin büyüğü
Daha seni öğrenemeden
Sensizliğe saldın beni...
Taşıyamam ben bu yükü
Bu deprem yağmalar
Çıkmazlara sokar beni

Canda kâr etmez o vakit
Canan serde olmayınca
Vakit mayıs olmuş
Neye yarar
Gönül çiçek açmayınca
Dallar meyveye durmuş
Tadı yok ki sen olmayınca

Gün gibi bir gün işte
Vakit seni epey geçmiş
Ortalık biraz dağınık
Her şey bir karmaşanın ortasında

Bir kaç yaprak, bir kalem
Sarılmış tütün yarısı yanık
Bir serçe kanadı kırık
Bu deprem şiir tadında
Satırlar karma karışık

Ortalık gibi,
Derdim gibi...

Mısralar birbirine ırak
Tıpkı seninle ben gibi
Bir çift kol düğmesi belki
Ayrılığın hazin ikilisi
Belki de yazı böyle
Yaşanası değil ama zoraki...

Dedim ya,
Yokluğun afetlerin büyüğü
Daha seni öğrenemeden
Sensizliğe saldın beni
Deprem gibi...
Şiir gibi...