Yokluğun Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bugün sensizliğin bin dört yüz elli üçüncü günü ve hala unutamıyorum,
O bembeyaz kefenle önümden geçişini,
Toprağa ansızın girişini...
Unutamıyorum.
Burnunun direği sızlar mı insanin,
Sızlarmış.

Acın hiç geçmiyor.
Saçlarımda ayrık otları,
Dilimde sessiz bir isyan.
Toprağıni gözyaşlarımla sulayışım daha dün gibi,
Tırnaklarımda kalan o çamur izleri,
Silemiyorum.

Yokluğun düğümlendi boğazıma,
Adımın yanına yazılan o soyadın,
Beni en çok o mutlu etmişti.
Şimdi sağ elimi sol elim tutuyor,
Başımı kendi omzuma yaslıyorum,
Teselli edecek bir kelime bile bulamıyorum.
Yağmurlar yürek saçaklarıma düşüyor,
Seller basıyor gözlerimi...
Anlatamıyorum içimdeki bu yangını.

Bir şarkının yarım kalan nakaratı,
Bir şiirin eksik mısrası,
Bir yapbozun kayıp parçası gibiyim.
Gidişinle aldin benden beni,
Ellerim soğuk,
Gözlerim donuk,
Dizlerim güçsüz.
Gelişi güzel yaşamak bunun adı, çoktan kaybolmuşum bile.

Yakamoz gibi yüreğime batıyor yokluğun.
Sigaramdan derin bir nefes alıp,
Hasreti çekiyorum ciğerlerime.
Kadehler birbirini kovalıyor,
Gözyaşlarım yağmuru kıskanıyor.
Canımdan can kopuyor, her nefesimde...
Bir zamanlar dilsizdim,
Şimdi kimliksiz bir bedenim.

"Geçecek," diyen de yok.
Sahi diner mi gözyaşım?
Ellerimde senin toprağın,
Yıkasam geçer mi yüreğimdeki bu balçık?
Sahi, acın geçer mi?
Unutamayacağımı sandıkları her şeyi,
Bir gün unutmayı öğreneceğim biliyorum ama çok cereyan yapıyor yüreğim
Yine açık kalmış camları
Üşüyorum yar
Yokluğun çok soğuk ve ben üşüyorum.
14.01.2025 10:39