Yokluğumun Ateşiyle Şiiri - Atilla Durukan

yokluğumun ateşiyle
kimileri yanarken,yoklugum ateşiyle,
kimileri yaşıyor mutluluk rüzgarıyla.
esen imbat, samyeli,poyraz ve de karayel
peşinde bıraktığın yaprakların hep yalnız.
öyle çok yoruldum ki, öyle çok yordun ki.
hep peşinden koşarken mevsimler hep bahardı.
düştüğüm yerden baktım, mevsimler dönmüş kışa,
öyle çok yorgunum ki,
nefesinle soluklanmak istedim,
öyle çok yorgunum ki,
dizlerinde dinlenmek istiyordum.
öyle çok yorgunum ki,
bedeninde,teninde yıkanmak istiyordum,
yoktun, sana git demedim ki.
sana asla güle güle diyemem ki.