YOKLUĞU HİSSEDEN KİRİŞİ KIRDI!
İtikâdım oydu, herkes has yârdı,
Sanırdım, çok kâvi, dostlarım vardı,
İmtihân gelince, bir de baktım ki;
Yokluğu hisseden, kirişi kırdı!
Görmüyordu gözüm, sayın ki, kördü!
Her gördüğün aldı, bağrına sardı,
Sanmayın uyandı, gerçeği gördü;
Hâlâ; 'Umut! ' Diyor, idrâkim durdu!
Yediğim darbeler, boyladı arş’ı,
Ardımdan çalınan, enâyi marşı,
Beynim karman çorman, cılkımış turşu;
Bıkmaz yükler sırta, dağlarca derdi!
Bir gülen görmesin, sarıp sarmalar,
Ondan sonra başlar, dize vurmalar,
Fayda vermez boşa, kendin germeler;
Kemirir yüreği, pişmânlık kurdu!
Sen daha bu kafa, bu hayâlle çok
Vurursun dizine, bunlar sana hak!
Silkinip, toparlan, kabuğundan çık;
Hani, nerden dönsen, zarardan kârdı?
Ozan İlo’m sözün, hâsılı bu ki,
İndirme, bindirme dünyası.. peki!
Bunca müsibetten, anlamam o ki;
Hayattan ibreti alanlar nûr’du!
10.10.2008/16.15
Kayıt Tarihi : 24.11.2008 20:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!