Sabahın başımızı okşayan anında,
Bir avuç toprak alıp kokladık,
Ömür denilen çemberin çıkmazında.
Gök mavi, rüzgâr tel örgülerde yanmış,
Bendim kaynıyor, dalgalar çığlık çığlığa.
"Yolculuğumuz" diyorum,
Yollarımız varacak gibi yokluğa.
Kadın ve adam oturuyorlardı
Uzakta beyaz dağlar vardı
Gara girmek üzereyken Barselona-Madrid treni
Kadın üzgündü, üzgündü, üzgündü
Adam düşündü, düşündü, düşündü
Devamını Oku
Uzakta beyaz dağlar vardı
Gara girmek üzereyken Barselona-Madrid treni
Kadın üzgündü, üzgündü, üzgündü
Adam düşündü, düşündü, düşündü
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta