Yok(sun) um Şiiri - Esra Menekşe

Dur durak bilmeden yazmak istiyorum, kalemimle damlatmak gönlümün taşkınlıklarını. Şimdi ellerim, beynim, kalbim hepsi benimle bitmek bilmeyen bir harpte; donanmışlar tüm aletlerini var güçleriyle hücum ediyorlar üzerime. Yorgunum savaşamam gücüm kalmadı ki; ne elimde bir mızrak ne yay ne de ok, ilkel aletlerim bile yok savaşacak. Katili olamam ben bu susmaların söndüremem ışığını yanan kandillerin.

Sanki sıkıyorlar boğazımı nefes almam imkansız, titreyen ellerimin dermanı suskun çaresiz dokunuşlar. Payına hep yalnızlık, hep hüzün, hep çaresizlik mi düşer bir Leyla’nın? Dedim Leyla’ya sus; sus ki çırpınmasın artık cümlelerin var güçleriyle dökülmeye aldatan o yüze. Dedim sus; sessizliğin bağırsın o arzu halsiz yüreğe otursun içine sessiz çığlıklar, o kadar çok seslendin ki sus da bu kez seni duyma ihtimali doğsun.

Bir kara gündü kardı kıyametti, yağmur yağdı otobüs garı terk etti. Yüreğe gücü yeter mi 40 kişilik bir otobüsün? Gücü yetmezse yüreğini yüreğimden kim götürdü, kim süpürdü kalbimi kalbinden bir toz yığını gibi? Konuşmaya gücüm kalmadı; mecalsiz sözler şimdi sarf ettiğim, duymazsın bilirim fırtına misali çarpsa da sana seslenişlerim. Duymazsın beni, anlamazsın soluksuz avaz avaz haykırışlarımı. Neyse ney işte… Umurunda mı sanki, yokluğa denk değil mi varlığım?

Yok(sun) um… Yokluk neydi, ne anlama gelirdi, kimin haspası bu yoksul sevmeler(im) ? Yokluk, ölüm… Sen hiç bir fincan kahvede boğuldun mu; bir sokak çocuğunun kirli ellerinde kirlendin mi, bir paket sakıza yapışıp kaldın mı, yandın mı bir bardak siyah çayda? Peki hiç yürüdün mü ıslak yollarda sessizce ruhunu başkası sayarak; geleceğinin katili oldun mu, öldün mü yağmurlar saçlarına yağarken, gömdün mü kendini sonra bir plazaya?

Koca bir şehre küfrediyorum aylardır bana yakışmayan bir söylenişle. Şehri yakıp yıkmak istiyorum yok olsun yokluğunla varlığını yaşattığım bu caddeler. Kurumuyor caddelerde yağdırdığın yağmurlar, kazınmış silinmiyor bastığın yerlerde ayak izlerin. Çıldırmanın son noktasında duruyor beynim; durduramıyorum tırmanışını fikir alemimin, deli gömleğini hemen hazır edin. Sen bana ne ettin, beni boşver bize neler ettin?

Yumdum gözlerimi göçünün habercisi olduğum günden beri. Umudu(m) kalmadı artık düş gecelerinden. Yitikliğimle boğuşuyorum dokunmasın bugünlerde kimsecikler…

Esra
MENEKŞE 29/09/2009 (16:36)