Yok oluş Şiiri - Ömer Bozanoğlu

Karanlık üzerim de
Şimdilerde şiir bile yazasım gelmiyor
Duygular ölüm döşeğinde
Ben ise ettiğim yemini bozmak üzereyim
Hani demiştim ya :

Aşka dair ümidin bittiği gün
Benliğimin,şairliğimin öldüğü gündür
İşte o gün
Taşlaşmış yürekler arasında bir kaya olduğum gündür

Çok sevdaya daldım çok ölüme gömüldüğüm gibi
Korkağım ben biraz aslında
Kara toprağa gömülmek istememden gerek
Ve de seninle bırak konuşmayı,gözlerine bakmaya ürkmemden sebep

Dinletemiyorum,anlatamıyorum derdimi
Tozlanmış onlarca savaşa tanık olmuş ulvi bir kitap gibiyim şimdilerde, kapağım kapalı
Sayfalarım arasında solmuş kırmızı güller
Aşklar savaşlar ve ölümler

Umudu ise çoktan unuttum
Hep eskiyi özlüyorum yarın geldikçe
Çünkü her gün doğduğunda
karanlık kaplıyor aslında sessizce

Hep korkuyorum daha fazla daha da fazla
Hayalini kaybetmekten korkuyorum
Yüreğimden sökülmenden korkuyorum
Ve bazen bir yaratığa dönüşüyorum

Çirkin devasa güçlü aptal ve barbar
Her tarafı yağmalayan ve dağıtan
Kalabalıktan uzak yangın içinde
Yüreği küllenmiş siyahlar içinde

Korkuyorum işte anlasana beni
Aslında benim suçum hepsi
Gözlerimi okuyabileceğini sanıyorum herkesin benim gibi
Sözlerimi hislerimi gizlerimi okumak gibi

Yarın gelicek mi bugün bitecek mi
Sıkıldım ben artık beklemekten

Ve zaman akıyor bense kayboluyorum
Umarım bir gün bir çıkış bulabilirim